Wspólnoty parafialne

Ministranci i lektorzy

Liturgiczna Służba Ołtarza – gromadzi chłopców z naszej parafii, którzy służą przy ołtarzu Pana Jezusa. Służba jest dla każdego wielkim zaszczytem, ma ona bowiem w sobie znamię wybrania. Stoją tam ludzie, na których w jakiś szczególny sposób wejrzał Bóg.

Lektorzy i ministranci mają bowiem ważne zadanie – dbać o piękno liturgii.

Opiekę nad Liturgiczna Służbą Ołtarza pełni w parafii Ks. Piotr Skibniewski.

Patron Liturgicznej Służby Ołtarza

Dominik Savio, jeden z patronów ministrantów przyszedł na świat w ubogiej włoskiej rodzinie we wsi Riva di Chieri w Piemoncie w 1842 roku. Jego rodzice byli prostymi ludźmi. Ojciec Karol był rzemieślnikiem, a matka Brygida krawcową.

W wieku 12 lat wstąpił do Oratorium w Turynie założonym przez św. Jana Bosko. Dominik bardzo szybko dojrzewał duchowo. Już w wieku 5 lat służył do mszy świętej jako ministrant, a w wieku 7 lat przyjął pierwszą komunię świętą co było w tamtych czasach rzadkością.

O jego dojrzałości świadczą jego postanowienia po przyjęciu po raz pierwszy komunii: Będę się często spowiadał, a do komunii przystępował ilekroć pozwoli mi na to mój spowiednik Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja Śmierć – tak, ale nie grzech

Młody Dominik poddał się całkowicie kierownictwu duchowemu ks. Jana Bosko. Szybko można było zauważyć wzrost duchowy u młodego Dominika. Pewnego razu dwaj koledzy zamierzali się pojedynkować na kamienie. Dominik wpadł między nich z krzyżem i wołał: “Chrystus nawet na krzyżu przebaczył, a wy nie potraficie przebaczyć drobiazgów”. Jego interwencja okazała się skuteczna. Z podobnym skutkiem upominał gorszycieli i przeklinających. Pewnego razu po mszy porannej Dominik zaczął się modlić przed Najświętszym Sakramentem. Modlił się tak przez kilka godzin trwając w modlitwie kontemplacyjnej. Po tej długiej modlitwie w zimnym kościele Dominik bardzo ciężko zachorował a wkrótce po tym zmarł.

Po śmierci Dominik Savio cieszył się coraz większą sławą i kultem, co doprowadziło do procesu beatyfikacyjnego, a następnie kanonizacyjnego. W 1933 roku papież Pius XI wydał dekret o heroiczności cnót sługi Bożego Dominika. Przy tej okazji nazwał go “małym świętym” oraz “gigantem ducha”.

W Roku Świętym 1950, Jubileuszowym, papież Pius XII ogłosił Dominika Savio błogosławionym, a w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, czyli w 1954 roku, zaliczył go w poczet świętych. Relikwie świętego znajdują się w Turynie, w bazylice Matki Bożej. Jest jednym z najmłodszych świętych czczconych w kościele powszechnym. Jest patronem nas, ministrantów. Myślę, iż Dominik Savio był właśnie takim wzorem prawdziwego ministranta.

On służył z radością Panu, a czy my też jesteśmy gotowi na takie poświęcenia jak św. Dominik?

 

Neokatechumenat

„Jako młody mężczyzna nie miałem pojęcia, po co w ogóle żyję. Jaki sens ma moje życie? Jaki sens ma cierpienie? Dlaczego dotyka nas tyle zła? […] Skąd się w ogóle wziąłem? Oczywiście, urodziła mnie moja matka, ale mnie nurtowało pytanie, skąd na Ziemi pojawił się człowiek? I po co? Przestałem widzieć w życiu sens” – to zdanie wypowiedział w jednym z wywiadów Kiko Arguello – założyciel Drogi Neokatechumenalnej skupiającej dzisiaj miliony osób na całym świecie w dziele nowej ewangelizacji. Co się stało, że przeszedł od ateizmu do „szaleństwa” wiary?

ZABETONOWANE NIEBO

Francisco Argüello urodził się w 1939 roku w zamożnej prawniczej rodzinie. Jego ojciec od dzieciństwa marzył o karierze architekta dla swojego syna. Z tego powodu mały Kiko godzinami ślęczał, malując obrazki. Jak się później okazało również ten czas Bóg wplótł w swój plan względem Kiko.

Jako młodzieniec, idąc za malarską pasją, poszedł na madrycką Akademię Sztuk Pięknych, gdzie m.in. poznał Pablo Picassa i Henriego Matisse. Tam „po uszy” zatopił się w środowisko negujące Boga i chrześcijaństwo. Jego koledzy – artyści zafascynowani socjalizmem i hasłami „równości i sprawiedliwości” wielokrotnie próbowali namówić Kiko do swoich przekonań tłumacząc, że skoro „Bóg nie istnieje, raj należy stworzyć na ziemi, raj komunistyczny”. Jednak Kiko już wtedy intuicyjnie czuł, że człowiek takiego raju nie jest w stanie stworzyć. Zaczął więc zadawać swoim znajomym szereg nurtujących go pytań: „Jak zlikwidujecie cierpienia, które dotykają niewinnych istnień? Jak ocalicie ludzi przed kalectwem, z którym się rodzą; z nieuleczalnych chorób, na które zapadają? Jak oddacie sprawiedliwość dzieciom z okropnych sierocińców albo tym, które są nieustannie bite czy wykorzystywane seksualnie?”. Ponieważ nie otrzymał od nich odpowiedzi, uparcie szukał dalej i jak mu się wtedy wydawało w końcu znalazł – w dziełach Sartre’a: „Filozofię Paula Sartre’a poznałem poprzez teatr i wydawało mi się wtedy, że znalazłem w niej odpowiedzi na moje niewyjaśnione pytania. Czym jest życie? – chciałem wiedzieć. Sartre mi odpowiedział poprzez swoją filozofię – absurdem. Świat jest absurdem, wszystko jest absurdem”. Kiko coraz bardziej brnął w swoją beznadzieję i odrzucenie istnienia Boga. Miał dosyć okropności związanych z II wojną światową, a na dodatek nikt nie potrafił odpowiedzieć na rodzące się w nim pytania o sens życia: „Pod wpływem filozofii Sartre’a upewniłem się, że Bóg jednak nie może istnieć, że Go nie ma. Niemal fizycznie poczułem, jak zamyka się dla mnie niebo, jakby wszystko było zabetonowane. Doszedłem do wniosku, że moim przeznaczeniem jest mężnie akceptować, że dzisiaj istnieję, ale jutro przestanę istnieć, nie wymyślając przy tym żadnego nieba, żadnej fabuły”. Postanowił więc całe życie poświęcić temu, co najbardziej kochał – sztuce. I w niedługim czasie zaczęły się spełniać jego największe marzenia – miał wszystko, czego pragnie artysta – zdobył sławę. Ukoronowaniem tego było otrzymanie najbardziej prestiżowego wyróżnienia, jakie w tym czasie mógł uzyskać artysta malarz – Nadzwyczajnej Nagrody Narodowej: „Zapraszano mnie do telewizji, było o mnie głośno w mediach, stałem się kimś sławnym. Powinienem był być kimś szczęśliwym, dumnym, a zamiast tego nie mogłem zrozumieć, dlaczego osiągnąłem tak wielki sukces i kompletnie nic on dla mnie nie znaczy?

Wolny skazaniec

Jednak Kiko powoli zaczął wsłuchiwać się w cichy głos wybrzmiewający na dnie jego wnętrza, który mówił mu, że jednak istnieje coś więcej, że nie jest tylko strzępkiem materii: „Wkrótce zetknąłem się z filozofią Henriego Bergsona […] który twierdził, że intuicja jest o wiele silniejszym środkiem poznania prawdy niż rozum. […]

Odkryłem wtedy, że w gruncie rzeczy moja egzystencja nie akceptuje absurdu egzystencji. Jeśli nie wszystko jest absurdalne, to możliwe, że Bóg istnieje. […] Zdałem sobie też sprawę, że sam nie mogę sobie dać wiary”. Kiko Argüello odważył się wtedy na krok, który zadecydował o jego dalszych losach. Krok pojawiający się w historii prawie każdego człowieka, który dotknął dna, a potem został ocalony ze swojej beznadziei: „Po tym wszystkim postanowiłem krzyczeć do Boga.

Może to Bóg sprawił całą tę kenozę, całe to zejście w dół, bym mógł stać się pokornym, zdolnym do wołania. I, wołając do Boga, doświadczyłem czegoś niespodziewanego. Coś w moim sercu mówiło mi, że Bóg istnieje i że mnie kocha. […] To była pewność. Pamiętam, że wtedy płakałem. Byłem tak zdumiony, że płynęły mi z oczu strumienie łez. Dlaczego płakałem? Czułem się jak skazany na śmierć, który czeka na wykonanie wyroku i nagle mu mówią, że jest wolny. […] Bóg istnieje – coś dawało mi tę pewność. Święty Paweł mówi, że wiara to duch Jezusa Chrystusa, który daje świadectwo naszemu duchowi, że Bóg nas kocha, kocha nas jak ojciec, jest jakby dotknięciem istoty Boga”.

Zobaczyłem w nich Ukrzyżowanego Chrystusa

Po nawróceniu zaczął się dla Kiko okres poszukiwania powołania, a raczej dyskretnego działania Boga w Kiko, aby w końcu doprowadzić go do misji, do której go przez cały czas przygotowywał. Ze swoim głodem głębszego poznania Boga Kiko zwrócił się do jednego kapłana, który zaoferował mu udział w Kursach Chrześcijaństwa. W niedługim czasie z ich uczestnika przeobraził się w nauczyciela, wykładającego prawdy wiary, które jego uratowały od życiowej katastrofy. Swój artystyczny talent także pragnął wykorzystać na Bożą chwałę – i tak zrodziła się w nim inicjatywna „Gremio 62″ – grupy zrzeszającej artystów i architektów, pragnących zaangażować się w odnowę sztuki sakralnej. W tym celu postanowił pojechać na wyprawę po Europie, aby lepiej przyglądnąć się chrześcijańskim zabytkom. Jednak podczas niej nie tylko zagłębił się w artystyczne arkany, ale przede wszystkim poznał postać, która wycisnęła trwałe piętno na jego duchowości – Charlesa de Foucaulda – założyciela Małych Braci od Jezusa. O dziwo, po powrocie z wyprawy okazało się, że ma odbyć służbę wojskową w Algierii – miejscu, gdzie jako trapista osiadł Charles de Foucault.

Kolejnym przełomowym momentem w jego życiu było zetkniecie się z ogromem biedy i nędzy mieszkańców madryckich slumsów. Zaoferował pomoc zrozpaczonej kobiecie maltretowanej przez jej męża – poszedł z nią, aby załagodzić konflikt. Jednak na jednych odwiedzinach się nie skończyło: „Nie dawali mi żyć. W końcu pomyślałem: „A jeżeli Bóg mówi mi, abym wszystko pozostawił i poszedł żyć z nimi, aby im pomóc?” Zebrałem się, zostawiłem wszystko i poszedłem mieszkać z tą rodziną […] Całe środowisko mną wstrząsnęło. Zobaczyłem wielu ludzi żyjących w straszliwe sytuacji, pełnej cierpienia. […] Wobec tej sytuacji były tylko dwie możliwe odpowiedzi.

Znacie słynne zdanie Nietzschego? „Albo Bóg jest dobry i nie może nic uczynić, aby pomóc tym biednym ludziom; albo On może pomóc i tego nie robi, bo jest zły”. To zdanie zawiera truciznę […] W tej sytuacji przeżyłem ogromną niespodziankę. Wiecie, co zobaczyłem w tych ludziach? Nie zobaczyłem tego, o czym mówi Nietzsche: czy Bóg może, czy nie może pomóc. Zobaczyłem w nich Chrystusa Ukrzyżowanego.”

Po powrocie do domu wiedział co ma czynić, nie miał już cienia wątpliwości. Slumsy Palomeras – drewniane rudery przypominające szałasy, zamieszkiwane przez Cyganów i wszelakich wyrzutków społecznych – stały się jego domem.

Egzorcyzmowanie Słowem Bożym

Po jakimś czasie Kiko spotkał Carmen – doktor chemii, dla której ojciec marzył o wielkiej karierze, a ona tak samo jak Kiko pragnęła tylko jednego – poznania Chrystusa i służenia Mu całym życiem. Początki ich współpracy nie były łatwe, ale Pan chciał, aby razem stworzyli wspólnotę, która będzie lekarstwem na oziębłość wiary współczesnych czasów – Drogę Neokatechumenalną.: „Gdy usłyszałam, jak Kiko mówi o potrzebie tworzenia wspólnot, i gdy sama doświadczyłam czym jest Rodzina z Nazaretu, dziś już wiem, że rodzina jest w obecnych czasach najważniejszą wartością”. Gdy Kiko i Carmen zaczęli głosić Słowo Boże „wyrzutkom” społecznym zaczęły dziać się cuda. Na ich oczach przemieniali się ludzie – złodzieje przestawali kraść, w rodzinach zaczęła na nowo kwitnąć miłość, mężczyźni zaczęli szukać pracy, aby utrzymać żonę i dzieci – po prostu Słowo Boże ich egzorcyzmowało, jak stwierdził to Kiko. Z pomocą biskupa Casimira Morcilla Droga Neokatechumenalna zaczęła rozprzestrzeniać się pierwsze w Hiszpanii, a następnie w innych krajach.

Chrystus wszystkim

Kiko nie porzucił swojego malarskiego talentu, ale cała jego twórczość skupiła się wokół nowej ewangelizacji. Namalował freski m.in. w kościele św. Bartłomieja we Florencji, Trójcy Świętej w Piacenzy, w krypcie Męczenników Kanadyjskich w Rzymie, a nawet zaprojektował kościół Świętej Rodziny z Nazaretu w Oulu. Jednak od nawrócenia siłą napędowa całego jego życia i twórczości stał się Bóg, którego miłość nieustannie głosił za pomocą dzieła nowej ewangelizacji: „Muszę przyznać, że moje malarstwo nic nie znaczy w porównaniu z pozyskaniem Chrystusa. Tak samo jest z kobietami, z małżeństwem. Wszystkie te rzeczy nie są nic warte jeśli człowiek nie ma w sobie pragnienia zjednoczenia z Chrystusem. Jeśli ty dziś odwracasz się od Chrystusa i wybierasz innych bożków, zostaniesz bez Chrystusa i stracisz wszystko”.

Natalia Podosek, fronda.pl na podstawie książki Aleksandry Polewskiej: „Boży wariaci. Historia tych, którzy porzucili karierę dla Chrystusa”, Kraków 2013.

 

Wspólnoty różańcowe

Nasza Parafia liczy dwie Wspólnoty Różańcowe
I Wspólnota pod Wezwaniem Matki Bożej Fatimskiej i św. Pastuszków – głównym zadaniem Wspólnoty jest modlitwa w intencji budowy kościoła.
II Wspólnota pod Wezwaniem św. Jana Pawła II – szczególną ich intencją jest modlitwa w intencji rodzin naszej parafii.
Członkowie wspólnot modlą się na różańcu w naszej wspólnocie parafialnej
– każdej środy i soboty o godz. 17:20.
– na modlitwie nowennowej przez wstawiennictwo swoich patronów w środę o godz. 18:00
– w każdą I sobotę miesiąca spotykają się na nabożeństwie I soboty o godz. 20:00.
Serdecznie zapraszamy wszystkich chętnych do tworzenia kolejnej Róży Różańcowej

Z powstaniem Wspólnoty Żywego Różańca wiąże się kilka wydarzeń.

Historia

Pierwszym z nich było ustanowienie przez Papieża Piusa V w 1571 r. święta Matki Bożej od Różańca, z poleceniem obchodzenia go na pamiątkę zwycięstwa pod Lepanto oraz ku czci Błogosławionej Dziewicy, każdego roku w dniu 7 października. W roku 1825 we Francji w Lyonie, Paulina Jaricot założyła Stowarzyszenie Żywego Różańca, które wkrótce stało się popularne w całej Francji. Wkrótce Papież Leon XII w 1827 r. pobłogosławił to dzieło, a Papież Grzegorz XVI wydał dokument zatwierdzające Stowarzyszenie Żywego Różańca. W roku 1883 natomiast, papież Leon XIII ustanowił w całym Kościele październikowe nabożeństwo różańcowe.

Zadania i obowiązki

Głównym zadaniem Wspólnoty Żywego Różańca jest codzienna modlitwa w wyznaczonej na każdy miesiąc intencji. W każdym objawieniu Matka Boża prosiła zawsze: ?Odmawiajcie codziennie różaniec?, a w Fatimie oznajmiła, że jest ?Królową Różańca Świętego?. Wspólnota Różańcowa składa się z poszczególnych Róż, którą tworzy 20 osób – każda z tych osób odmawia codziennie tylko jedną Tajemnicę Różańca. W ciągu dania jednak odmówiony zostaje przez wszystkich członków danej Róży cały różaniec.

Różaniec

Obowiązkiem każdego członka Wspólnoty Żywego Różańca jest:
– codzienne odmawianie jednego dziesiątka różańca,
– udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych,
– częste przystępowanie do sakramentów świętych,
– udział w procesjach maryjnych,
– rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską (każdy w miarę swoich możliwości: pomoc w parafii, ofiarowanie cierpienia…),
– odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór świętych,
– udział w pogrzebie zmarłego członka Wspólnoty Żywego Różańca oraz w modlitwach za spokój jego duszy (w wielu parafiach jest piękny zwyczaj zamawiania mszy św. za zmarłego, przez pozostałych członków danej Róży).

Działalnością apostolską jest także zachęcanie przez członków Żywego Różańca innych osób, by przystąpiły do wspólnoty i podjęły wynikające z tego uczestnictwa zobowiązania.

Przywileje
Z przynależnością do Wspólnoty Żywego Różańca związany jest przywilej zyskiwania odpustu zupełnego (na mocy specjalnego indultu Stolicy Apostolskiej z dnia 25 października 1967 r.), aż osiem dni w ciągu roku:

– w dniu przyjęcia danego członka do wspólnoty Żywego Różańca (czyli w rocznicę)
– w uroczystość święto Narodzenia Pańskiego,
– w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego,
– w uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny (25 marca),
– w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia),
– we wspomnienie Królowej Różańca Świętego (7 października),
– w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 grudnia),
– w święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej – 2 lutego).

Odpust ten można zyskać pod zwykłymi warunkami czyli przystąpić w danym dniu do Komunii św. i pomodlić się w intencjach papieża.

 

Duchowa wspólnota Sióstr Misjonarek Krwi Chrystusa

List sióstr do wspólnoty Od 14 września 2010 roku Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Krwi Chrystusa włączyło naszą parafię do nieustającej nowenny tj. codziennej modlitwy za naszą parafię http://www.krewchrystusa.pl Za co składamy im serdeczne podziękowanie. Rycerstwo Świętego Michała Archanioła Wspólnota, która od czerwca prowadzi adoracje Najświętszego Sakramentu w każdą pierwszą sobotę miesiąca po mszy świętej i ma charakter wynagradzający. Spotkania mają charakter otwarty, zainteresowani mogą w nich uczestniczyć. Jeśli chcesz budować Królestwo Chrystusa, wynagradzać Bogu za grzechy ludzkości i wypraszać grzesznikom nawrócenie, to dołącz do nas i Zostań Rycerzem Świętego Michała Archanioła! „Gdy Święty Michał poleca jakąś duszę Bogu, z pewnością osiągnie ona wieczne zbawienie”( Św. Alfons Liguori) Specyficznym charyzmatem Rycerstwa Św. Michała, jest odpędzanie złych duchów, demonów od siebie i innych ludzi, atakowanych przez nie, z miejsc w których przebywają, od tych którzy są dręczeni, kuszeni, zdenerwowani, mają niepokój w sercu, za rodziny w których nie ma zgody, miłości, za zniewolonych narkotykami, alkoholem, tytoniem, pożądliwością ciała. Odpędzają złe duchy od Kościoła, Polski i całego świata. Rycerze odmawiają modlitwy o uwolnienie lub wyzwolenie z mocy zła, Szatana. Przez modlitwy, wyrzeczenia, posty, cierpienia, wydzierają Szatanowi dusze nieśmiertelne i ofiarowują je Bogu. W ten sposób współpracują z Chrystusem i z Kościołem w dziele zbawienia Świata i w budowaniu Królestwa Bożego tu na ziemi. CELEM RYCERSTWA jest wynagradzanie Bogu za grzechy ludzkości i wypraszanie grzesznikom nawrócenia. PODSTAWOWYM OBOWIĄZKIEM RYCERZY jest dążenie do ciągłego trwania w stanie łaski uświęcającej, do częstego i pełnego uczestnictwa w Eucharystii (obowiązkowo w piątek), do przestrzegania postów i do wytrwałej modlitwy w intencji Kościoła katolickiego, Ojczyzny i całego świata. Udział w dobrach duchowych Wszyscy Rycerze przynależą do duchowej Rodziny Michalickiej i mają udział w jej dobrach duchowych. W szczególności uczestniczą w owocach: a) Mszy świętych, odprawianych w każdy pierwszy wtorek miesiąca, we wszystkich zorganizowanych Ośrodkach apostolskiego ruchu Czcicieli św. Michała Archanioła. b) Codziennych modlitw członków Zgromadzenia Św. Michała Archanioła. c) Codziennej modlitwy Dostojna Królowo Niebios. Więcej informacji pod nr tel. 512 159 435, lub po adoracji w każdą pierwszą sobotę miesiąca. Zastęp Wilk z 1. Drużyny Rawskiej wraz z udziałem dorosłych oraz rodziców, którzy pomagają młodym stworzyć wielki świat młodzieńczej przygody; opierający się na pedagogice Baden-Powella. Ruch skautingu katolickiego, stworzony w Belgii i Francji przez Ojca Jakuba Sevin, jezuitę, na podstawie Baden-Powella. Ruch jednoczący młodych z różnych krajów Europy, mający te same oznaczenia, prawo, mundury, teksty podstawowe, pedagogikę, powołany przez katolików i protestantów w 1956 r. w Kolonii. Ruch czerpiący z bogatej tradycji przedwojennego harcerstwa polskiego, reprezentowanego przez takie postaci jak Stanisław Siedlaczek, ks. Kazimierz Lutosławski, Andrzej Małkowski i inni. http://rawa.skauci-europy.pl/ http://skauci-europy.pl/ Scholka dziecięco młodzieżowa Scholka istnieje od września 2013r. a więc jest stosunkowo młodą wspólnotą wielbiącą Boga śpiewem. W naszej grupie są dzieci zarówno ze szkoły podstawowej jak i gimnazjum. Jest nas prawie dwadzieścia osób ale liczymy, że z Twoją pomocą będzie coraz więcej. Zapraszamy do śpiewania także i Ciebie. Odwiedż także naszą stronę: http://robertmusic.wix.com/schola- Nowe wspólnoty parafialne Zwracam się z gorąca prośbą do tych, którzy swoim sercu pragną włączyć się w życie parafii poprzez realizowanie swojego powołania w małej wspólnocie o kontakt z księdzem Konradem.

 

Dzieci komunijne

Spotkania z dziećmi i rodzicami odbywają się w II niedzielę miesiąca na mszy św. o godzinie 17:00. Po mszy następuję katecheza dla rodziców, którą prowadzi ks. Bogdan. Jest on również opiekunem wspólnoty.

 

Młodzież przygotowująca się do bierzmowania

Spotkania z młodzieżą przygotowującą się do bierzmowania odbywają się w terminach wyznaczonych przez opiekuna.

Bielanki

Do tej wspólnoty zapraszamy dziewczynki po I komunii świętej.

 

Wspólnota Zastęp św. Michała Archanioła

Któż jak Bóg Przy parafii Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata działa Wspólnota Świętego Michała Archanioła która skupia Rycerzy i Czcicieli Świętego Michała Archanioła, Bractwo Szkaplerzne Św. Michała Archanioła i czytelników „Któż jak Bóg”. Zostań Rycerzem Świętego Michała Archanioła! „Gdy Święty Michał poleca jakąś duszę Bogu, z pewnością osiągnie ona wieczne zbawienie”(Św. Alfons Liguori) Rycerstwo św. Michała Archanioła jest grupą modlitewną, której Patronem jest Św. Michał Archanioł. Wódz i Książę Wojska Niebieskiego, obrońca Kościoła i pogromca złych duchów. RYCERSTWO św. Michała Archanioła posiada aprobatę Kongregacji dla Doktryny Wiary. Centrala Rycerstwa św. Michała Archanioła posiada swoją siedzibę przy Domu Generalnym Zgromadzenia św. Michała Archanioła w Markach pod Warszawą. Rycerstwo posiada STATUT. Generalnym Animatorem Rycerstwa św. Michała Archanioła jest ks. Piotr Prusakiewicz – Redaktor Naczelny dwumiesięcznika „Któż jak Bóg”. Specyficznym charyzmatem Rycerstwa Św. Michała, jest odpędzanie złych duchów przez codzienne odmawianie egzorcyzmu prostego, czyli modlitw, w których mocą Jezusa Chrystusa odpędza się złe duchy od siebie i innych ludzi. Rycerze św. Michała Archanioła trwają w ciągłej przyjaźni z Bogiem. Odpędzają złe duchy od Kościoła, Polski i całego świata, odmawiają modlitwy o uwolnienie lub wyzwolenie z mocy zła, Szatana. Przez modlitwy, wyrzeczenia, posty, cierpienia, wydzierają Szatanowi dusze nieśmiertelne i ofiarowują je Bogu. W ten sposób współpracują z Chrystusem i z Kościołem w dziele zbawienia Świata i w budowaniu Królestwa Bożego tu na ziemi. Rycerze pragną naśladować św. Michała Archanioła w pokorze, czystości serca, gorliwości o chwałę Bożą i o dobro dusz ludzkich. Wierzą, że Patron, święty Michał Archanioł, Obrońca Kościoła, w Imię PANA przybywa na pomoc w ich potrzebach i wybawia z niebezpieczeństw duszy i ciała, którymi zagrażają duchy ciemności. Rycerze św. Michała Archanioła są wspomagani wstawiennictwem Matki Bożej oraz „Zastępów” Anielskich pod przewodnictwem Hetmana Wojska Niebiańskiego św. Michała Archanioła. CELEM RYCERSTWA jest wynagradzanie Bogu za grzechy ludzkości i wypraszanie nawrócenia grzesznikom. PODSTAWOWYM OBOWIĄZKIEM RYCERZY jest dążenie do ciągłego trwania w stanie łaski uświęcającej, do częstego i pełnego uczestnictwa w Eucharystii (obowiązkowo w piątek), do przestrzegania postów i do wytrwałej modlitwy w intencji Kościoła katolickiego, Ojczyzny i całego świata. Udział w dobrach duchowych Wszyscy Rycerze przynależą do duchowej Rodziny Michalickiej i mają udział w jej dobrach duchowych. W szczególności uczestniczą w owocach: a) Mszy świętych, odprawianych w każdy pierwszy wtorek miesiąca, we wszystkich zorganizowanych Ośrodkach apostolskiego ruchu Czcicieli św. Michała Archanioła. b) Codziennych modlitw członków Zgromadzenia Św. Michała Archanioła. c) Codziennej modlitwy Dostojna Królowo Niebios. Wspólnota Świętego Michała Archanioła Przy parafii Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata w Rawie Maz. *prowadzi nabożeństwo do Świętego Michała Archanioła w każdy drugi wtorek miesiąca o godz. 17: 30 za wyjątkiem miesięcy V, VI, X, XI. Spotkania mają charakter otwarty, zainteresowani mogą w nich uczestniczyć. * prowadzi adoracje Najświętszego Sakramentu w każdą pierwszą sobotę miesiąca po mszy św. przez jedną godzinę, podczas której śpiewana jest koronka uwielbienia Boga ze św. Michałem Archaniołem i Chórami Aniołów * prowadzi okolicznościowe adoracje Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim, oraz przed świętem Chrystusa Króla Wszechświata *rozprowadza dwumiesięcznik o aniołach i życiu duchowym Któż jak Bóg * rozprowadza obrazki ze św. Michałem Archaniołem * pomaga w nabyciu szkaplerza św. Michała Archanioła Jeśli chcesz budować Królestwo Chrystusa, wynagradzać Bogu za grzechy ludzkości i wypraszać grzesznikom nawrócenie, to dołącz do nas. Zapraszamy do wspólnoty Prosimy o kontakt osoby, które w szczególny sposób doświadczyły działania św. Michała Archanioła lub pragną zaprzyjaźnić się Aniołem Stróżem i pogłębić swoją wiedzę o Aniołach. Więcej informacji pod nr tel. 512 159 435, lub po nabożeństwie w każdy drugi wtorek miesiąca lub po adoracji.